Throughout the biological and biomedical sciences there is a growing need for, prescriptive ‘minimum information’ (MI) checklists specifying the key information to include when reporting experimental results are beginning to find favor with experimentalists, analysts, publishers and funders alike. Such checklists aim to ensure that methods, data, analyses and results are described to a level sufficient to support the unambiguous interpretation, sophisticated search, reanalysis and experimental corroboration and reuse of data sets, facilitating the extraction of maximum value from data sets (...) them. However, such ‘minimum information’ MI checklists are usually developed independently by groups working within representatives of particular biologically- or technologically-delineated domains. Consequently, an overview of the full range of checklists can be difficult to establish without intensive searching, and even tracking thetheir individual evolution of single checklists may be a non-trivial exercise. Checklists are also inevitably partially redundant when measured one against another, and where they overlap is far from straightforward. Furthermore, conflicts in scope and arbitrary decisions on wording and sub-structuring make integration difficult. This presents inhibit their use in combination. Overall, these issues present significant difficulties for the users of checklists, especially those in areas such as systems biology, who routinely combine information from multiple biological domains and technology platforms. To address all of the above, we present MIBBI (Minimum Information for Biological and Biomedical Investigations); a web-based communal resource for such checklists, designed to act as a ‘one-stop shop’ for those exploring the range of extant checklist projects, and to foster collaborative, integrative development and ultimately promote gradual integration of checklists. (shrink)

Co-authored letter to the APA to take a lead role in the recognition of teaching in the classroom, based on the participation in an interdisciplinary Conference on the Role of Advocacy in the Classroom back in 1995. At the time of this writing, the late Myles Brand was the President of Indiana University and a member of the IU Department of Philosophy.

This chapter reviews the work and influence of Donald Davidson across all the areas to which he contributed.

In "The Logical Form of Action Sentences" Donald Davidson argues that Hans Reichenbach's analysis of action and event sentences is "radically defective." I show that Reichenbach can easily deflect Davidson's objections, thus leaving their respective accounts largely comparable.

When political philosopher Hannah Arendt introduced the concept of ‘banality of evil’ she did so in reference to the actions of Germans who appropriated the doctrines of National Socialism “thoughtlessly” and without obvious intentions to do evil. But, Arendt’s description of this phenomenon entails that such banality can be found even in a democracy such as the USA. The relation of law and morality must therefore be unambiguous to defend the rule of law against the rule of men. However, a (...) legal philosophy other than positivism is essential to safeguard the Republic against the overreach of executive power. And, where the psychopathology of Donald Trump is at the core of America’s electoral discontent in 2020, as mental health professionals have argued, there is all the more reason to take Arendt’s counsel especially seriously today. It is in this context that it is argued here that the American public must beware Trump’s inducement of America’s banality of evil. (shrink)

Acts of violence and murder have historically proved difficult to accommodate in standard accounts of the formula of universal law (FUL) version of Kant’s Categorical Imperative (CI). In “Murder and Mayhem,” Barbara Herman offers a distinctive account of the status of these acts that is intended to be appropriately didactic in comparison to accounts like the practical contradiction model. I argue that while Herman’s account is a promising one, the distinction she makes between coercive and non-coercive violence and her response (...) to concerns with the classification of the latter as imperfect duties raise significant questions about the status of some duties. I suggest that we look, instead, to Kant’s treatment of suicide in The Metaphysics of Morals for an account of norms of non-violence and, in particular, to the connection between this duty and concerns with inner freedom and moral health. I argue that we can use this account to inform our general understanding of duties prohibiting killing and violence, and that the resulting account is a promising one. (shrink)

There is a familiar problem in moral theories that recognize positive obligations to help others related to the practical room these obligations leave for ordinary life, and the risk that open-ended obligations to help others will consume our lives and resources. Responding to this problem, Kantians have tended to emphasize the idea of limits on positive obligations but are typically unsatisfactorily vague about the nature and extent of these limits. I argue here that aspects of Kant’s discussion of duties of (...) virtue owed to ourselves suggest a useful metric we can use in discussing these limits and that generalizing this account and combining it with elements of Barbara Herman’s view, offers us an attractive model of moral deliberation with the resources we need to engage the critic’s challenge properly. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

Ateistler, kötülük probleminin Tanrı’nın varlığı aleyhine en güçlü argüman olduğu konusunda hâlâ ısrarcılar. Felsefe tarihine baktığımızda da Epikuros’tan Hume’a ve yakın dönemde Mackie’ye kadar uzanan bir yelpazede çeşitli düşünürler tarafından bu konuda birçok eleştirinin dile getirildiğini görmek mümkün. Plantinga bu çalışmasında felsefe tarihinin en köklü sorunlarından biri olan ‘Tanrı’nın varlığı sorusu’nu cevaplamaya çalışmakla kalmayıp felsefi bir yöntem ve soruşturmanın nasıl olması gerektiği konusunda muhteşem bir örnek de sunmaktadır. Plantinga, bu kitabıyla bizi, felsefe tarihinin en temel ilkelerinden birini hatırlamaya çağırıyor: var (...) olanın ardındakini anlamaya çalışmak. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

Gökhan Murteza, “Ahlak, İktisat ve Bilim: Adam Smith Felsefesine Giriş” isimli eserinde genellikle İktisat disiplininin birçok farklı konusunu felsefi açıdan tartışmaya açmıştır. Murteza’nın bu eseri, devleti ve toplumu ilgilendiren bu araştırma alanının, A. Smith ile birlikte bir bilim dalı olarak görülmeye başlanmasının sonucunda, gerçekten ahlaki olanı içerip içermediği problemi üzerinde durmaktadır.

The concept of metaphor as primarily a vehicle for conveying ideas, even if unusual ones, seems to me as wrong as the parent idea that a metaphor has a special meaning. I agree with the view that metaphors cannot be paraphrased, but I think this is not because metaphors say something too novel for literal expression but because there is nothing there to paraphrase. Paraphrase, whether possible or not, inappropriate to what is said: we try, in paraphrase, to say it (...) another way. But if I am right, a metaphor doesn't say anything beyond its literal meaning. This is not, of course, to deny that a metaphor has a point, nor that that point can be brought out by using further words.... My disagreement is with the explanation of how metaphor works its wonders. To anticipate: I depend on the distinction between what words mean and what they are used to do. I think metaphor belongs exclusively to the domain of use. It is something brought off by the imaginative employment of words and sentences and depends entirely on the ordinary meanings of those words and hence on the ordinary meanings of the sentences they comprise. Donald Davidson is University Professor of philosophy at the University of Chicago. He is the author of many important essays, including "Actions, Reasons and Causes," "Causal Relations," and "Truth and Meaning," coauthor of Decision-Making: An Experimental Approach, and coeditor of Words and Objections, Semantics of Natural Language, and The Logic of Grammar. (shrink)

This paper investigates the emotional import of literary devices deployed in fiction. Reflecting on the often-favored approach in the analytic tradition that locates fictional characters, events, and narratives as sources of readers’ emotions, I attempt to broaden the scope of analysis by accounting for how literary devices trigger non-cognitive emotions. I argue that giving more expansive consideration to literary devices by which authors present content facilitates a better understanding of how fiction engages emotion. In doing so, I also explore the (...) somatic dimension of reading fiction. (shrink)

This essay interprets Butler’s distinction between identity in the loose and popular sense and in the strict and philosophical sense. Suppose there are different standards for counting the same things. Then what are two distinct things counting strictly may be one and the same thing counting loosely. Within a given standard identity is one-one. But across standards it is many-one. An alternative interpretation using the parts-whole relation fails, because that relation should be understood as many-one identity. Another alternative making identity (...) relative to sort fails, because whole and parts can be of the same sort. (shrink)

According to the Weak Supplementation Principle (WSP)—a widely received principle of mereology—an object with a proper part, p , has another distinct proper part that doesn't overlap p . In a recent article in this journal, Nikk Effingham and Jon Robson employ WSP in an objection to endurantism. I defend endurantism in a way that bears on mereology in general. First, I argue that denying WSP can be motivated apart from the truth of endurantism. I then go on to offer (...) an explanation of WSP's initial appeal, argue that denying WSP fails to have untoward consequences for the rest of mereology, and show that the falsity of WSP is consistent with a primary guiding thought behind it. (shrink)

Two things become one thing, something having parts, and something becoming something else, are cases of many things being identical with one thing. This apparent contradiction introduces others concerning transitivity of identity, discernibility of identicals, existence, and vague existence. I resolve the contradictions with a theory that identity, number, and existence are relative to standards for counting. What are many on some standard are one and the same on another. The theory gives an account of the discernibility of identicals using (...) phrases like “insofar as”. And it holds that standards for counting remain or shift depending on our purposes. (shrink)

The work argues that engaging Africa's cultural and epistemic resources as social imaginaries, and not as metaphysical or ontological “essences,” could help practitioners of African philosophy overcome the cluster of shortcomings and undesirable features associated with “ethnophilosophy.” A number of points are outlined to buttress this claim. First, the framework of social imaginaries does not operate with the false assumption that Africa's cultural forms and epistemic resources are static and immutable. Second, this framework does not lend itself to sweeping generalizations (...) about Africa or large swathes of it. Third, the framework of social imaginaries remedies ethnophilosophy's problem of collectivism. Fourth, unlike ethnophilosophy, it does not romanticize and canonize a supposedly “idyllic” African past, which militates against a realistic and forward‐looking philosophizing. Finally, with the framework of social imaginaries, Africa's indigenous cultural and epistemic resources become amenable to being engaged with critical philosophical rigor. This not only enhances their potential for cross‐cultural philosophical conversation but also enhances their usefulness for addressing current sociopolitical issues affecting Africa. The discussion in this paper somewhat touches upon the question of method in African philosophy, using the ethnophilosophy problem to navigate the vast gamut of issues involved. (shrink)

I argue that an individual has aspects numerically identical with it and each other that nonetheless qualitatively differ from it and each other. This discernibility of identicals does not violate Leibniz's Law, however, which concerns only individuals and is silent about their aspects. They are not in its domain of quantification. To argue that there are aspects I will appeal to the internal conflicts of conscious beings. I do not mean to imply that aspects are confined to such cases, but (...) the best way to start is to recognize them experientially. We can feel the conflicts within ourselves. In doing so we can feel some of our aspects. I will try to enhance our understanding of the concept of aspect by listing and formalizing some principles for its use. After that I will argue that all sorts of individual things have aspects, not just people who are conflicted. (shrink)

Construing the instantiation of a universal by a particular in terms of my theory of aspects resolves the basic mystery of this "non-relational tie", and gives theoretical unity to the four characteristics of instantiation discerned by Armstrong. Taking aspects as distinct in a way akin to Scotus's formal distinction, I suggest that instantiation is the sharing of an aspect by a universal and a particular--a kind of partial identity. This approach allows me to address Plato's multiple location and One over (...) Many problems, Bradley's problem concerning the instantiation of relations, and the problem of change. (shrink)

There is more than one way to say that composition is identity. Yi has distinguished the Weak Composition thesis from the Strong Composition thesis and attributed the former to David Lewis while noting that Lewis associates something like the latter with me. Weak Composition is the thesis that the relation between the parts collectively and their whole is closely analogous to identity. Strong Composition is the thesis that the relation between the parts collectively and their whole is identity. Yi is (...) right that Strong Composition does not fully reflect my view. We must recognize further what, borrowing Lewis's characterization, could be called the "stronger, and stranger" Composition thesis, or what I'll call the Stronger Composition thesis for short. On Strong Composition, it is only collectively that the parts are identical with the whole. On Stronger Composition, they are individually identical with it as well. I will explain and motivate this thesis. (shrink)

Bir şey, Tanrı onu emrettiği için mi iyidir ya da kötüdür? sorusunu merkeze alarak oluşturulan ve yakın dönem içerisinde gerek din felsefesi ve gerekse ahlak felsefesi içerisinde tartışılan konulardan biriside “İlahi Buyruk Teorisi”dir. Bu teori kısaca, ahlaki değerlerin kaynağının, Tanrı’nın buyruklarında, yani onun emir ve yasaklarında belirlendiğini açıklamaya çalışmaktadır. Eylemlerimizin iyi ya da kötü olarak nitelendirilmesinin Tanrı’nın buyruklarıyla mı, yoksa onların Tanrı’dan bağımsız, yani, kendi doğalarından mı kaynaklandığı tartışması, ilk olarak ahlak felsefesi içerisinde Platon’un “Euthyphro” diyaloğunda kendisine yer bulmuştur. Bununla (...) beraber Hristiyan teolojisi içerisinde Aziz Augustinus, Duns Scotus ve Thomas Aquinas isimler; İslam düşüncesi içerisinde ise, “Hüsün ve Kubuh” meselesi adı altında Mu’tezile, Eş’ariyye ve Matüridiyye gibi ekoller konuya dair yaklaşımlarını ortaya koymaya çalışmıştır. Son olarak daha yakın dönemde din felsefesi içerisinde Philip L. Quinn, Robert M. Adams ve Janine Marie Idziak gibi birçok isim bu teoriye yönelik kapsamlı çalışmalar ve argümanlar geliştirmiştir. (shrink)

Mehdiyev’in Bir Bilme Teorisi adını verdiği eser, içerisinde birçok kavram ve problemi barındırması açısından oldukça zengin ve ufuk açıcı bir teoridir. Onun, bilgi söz konusu olduğunda medeniyet, bilim, teoloji ve sanat gibi sosyal epistemoloji içerisindeki kavramlara atıfla karşılaştırmalar yapması ve inanç, kanı gibi kavramlar üzerinden değerlendirmelerde bulunması; mevcut literatür içindeki kavramlara dair gerek olumlu gerekse olumsuz yeni bakış açılarını bize sağlarken, ayrıca mevcut problemleri, hem çağdaş hem de klasik teoriler içinde ele alması, bize ufuk açıcı yorumlar da kazandırmaktadır.

In this paper, I critically discuss one of the more influential arguments for mereological universalism, what I will call ‘the Vagueness Argument’. I argue that a premise of the Vagueness Argument is not well supported and that there are at least two good reasons for thinking that the premise in question is false.

Confucius gave counsel that is notoriously hard to follow: "What you do not wish for yourself, do not impose on others" (Huang 1997: 15.24). People tend to be concerned with themselves and to be indifferent to most others. We are distinct from others so our self-concern does not include them, or so it seems. Were we to realize this distinctness is merely apparent--that our true self includes others--Confucius's counsel would be easier to follow. Concern for our true self would extend (...) concern beyond the narrow selves we appear to be. The neo-Confucians held just such a view. They espoused an identity with the universe and everything in it, arguing that this identity explains a natural concern for everyone and everything, not just for our narrow selves. However, many things in the universe differ from each other, that is, some have qualities others lack. If they are all one and the same thing then that one thing differs from itself. I will suggest that the objection can be answered with some metaphysical innovation. I will address the objection by sketching a theory--call it the theory of aspects--that explains how numerically identical things can differ qualitatively. (shrink)

I argue via examples that there are cases in which things that are not two distinct things qualitatively differ without contradiction. In other words, there are cases in which something differs from itself. Standard responses to such cases are to divide the thing into distinct parts, or to conceive of the thing under different descriptions, or to appeal to different times, or to deny that the property had is the property lacked. I show these responses to be unsatisfactory. I then (...) gather and systematize available ways of talking about such cases with phrases like ‘insofar as’, ‘qua’, ‘to the extent that’, ‘in some respect’, etc., while paying special attention to the scope of ‘not’ when used with these phrases. This allows me to show how we can speak of self-differing without contradiction. (shrink)

Composite materialism, as I will understand it, is the view that human persons are composite material objects. This paper develops and investigates an argument, The Vague Singulars Argument, for the falsity of composite materialism. We shall see that cogent or not, the Vague Singulars Argument has philosophically significant ramifications.

ABSTRACT According to David Lewis, alteration is "qualitative difference between temporal parts of something." It follows that moments, since they are simple and lack temporal parts, cannot alter from future to present to past. Here then is another way to put McTaggart's paradox about change in tense. I will appeal to my theory of Aspects to rebut the thought behind this rendition of McTaggart. On my theory, it is possible that qualitatively differing things be numerically identical. I call these differing, (...) numerically identical things "aspects." I will argue that alteration can be a qualitative difference between temporal aspects of something that lacks temporal parts. So a moment can alter in tense. By rejecting Lewis's assumption my theory can solve this version of McTaggart's paradox. (shrink)

How is it possible for David Hume to be both withering skeptic and constructive theorist? I recommend an answer like the Pyrrhonian answer to the question how it is possible to suspend all judgment yet engage in active daily life. Sextus Empiricus distinguishes two kinds of assent: one suspended across the board and one involved with daily living. The first is an act of will based on appreciation of reasons; the second is a causal effect of appearances. Hume makes the (...) same distinction, only he extends the sort of assent involved in daily life to theoretical matters as well. He is a skeptic both in finding no reason to grant the first sort of assent and in being subject to the second. (shrink)

Hume discusses the distinction of reason to explain how we distinguish things inseparable, and so identical, e.g., the color and figure of a white globe. He says we note the respect in which the globe is similar to a white cube and dissimilar to a black sphere, and the respect in which it is dissimilar to the first and similar to the second. Unfortunately, Hume takes these differing respects of resemblance to be identical with the white globe itself. Contradiction results, (...) undermining his theory of abstraction. The way out is apparently to admit an intrinsic complexity in even simple things. (shrink)

Many believe that the rational evaluation of actions depends on the rational evaluation of even basic desires. Hume, though, viewed desires as "original existences" which cannot be contrary to either truth or reason. Contemporary critics of Hume, including Norman, Brandt and Parfit, have sought a basis for the rational evaluation of desires that would deny some basic desires reason-giving force. I side with Hume against these modern critics. Hume's concept of rational evaluation is admittedly too narrow; even basic desires are, (...) despite their nonrepresentational nature, subject to rational evaluation. But this evaluation is not relevant to their tendency to generate reasons for action, and does not undermine the spirit of the Humean view of rational action. (shrink)

Neo-Humean instrumentalists hold that anagent's reasons for acting are grounded in theagent's desires. Numerous objections have beenleveled against this view, but the mostcompelling concerns the problem of ``aliendesires'' – desires with which the agent doesnot identify. The standard version ofneo-Humeanism holds that these desires, likeany others, generate reasons for acting. Avariant of neo-Humeanism that grounds anagent's reasons on her values, rather than allof her desires, avoids this implication, but atthe cost of denying that we have reasons to acton innocent whims. (...) A version of neo-Humeanismthat holds that an agent has reason to satisfyall of her desires that are not in conflictwith her values appears to allow us to grantthe reason-giving force of innocent whims whiledenying the reason-giving force of alien desires. (shrink)

One of the attractions of the Humean instrumentalist theory of practical rationality is that it appears to offer a special connection between an agent's reasons and her motivation. The assumption that Humeanism is able to assert a strong connection between reason and motivation has been challenged, most notably by Christine Korsgaard. She argues that Humeanism is not special in the connection it allows to motivation. On the contrary, Humean theories of practical rationality do connect reasons and motivation in a unique (...) and attractive way, though the nature of this connection has sometimes been misunderstood by both defenders and detractors of the theory. (shrink)

Ordinary usage gives a way to think of identity through time: the Pittsburgh of 1946 was the same city as the Pittsburgh of today is--namely Pittsburgh. Problem: The Pittsburgh of 1946 does not exist; Pittsburgh still does. How can they have been identical? I reject the temporal parts view on which they were not but we may speak as though they were. Rather I argue that claiming their identity is not contradictory. I interpret ‘the Pittsburgh of 1946’ as ‘Pittsburgh as (...) it was in 1946’ and suggest that the apparent contradiction results from an ambiguity in the scope of ‘as’. (shrink)

Neo-Humean instrumentalist theories of reasons for acting have been presented with a dilemma: either they are normatively trivial and, hence, inadequate as a normative theory or they covertly commit themselves to a noninstrumentalist normative principle. The claimed result is that no purely instrumentalist theory of reasons for acting can be normatively adequate. This dilemma dissolves when we understand what question neo-Humean instrumentalists are addressing. The dilemma presupposes that neo-Humeans are attempting to address the question of how to act, 'simpliciter'. Instead, (...) they are evaluating actions from the agent's normative perspective. (shrink)

This chapter offers a new criticism of the Mind argument that is both decisive and instructive. It introduces a plausible principle (γ) that places a requirement on one’s having a choice about an event whose causal history includes only other events. Depending on γ’s truth-value, the Mind argument fails in such a way that one or the other of the two main species of libertarianism is the best approach to the metaphysics of freedom. Libertarians argue the compatibility of freedom and (...) indeterminism, and their biggest obstacle is the Mind argument that argues an incompatibility between the two. The chapter aims to build a case for the truth of γ, and so for nonreductive libertarianism. This is achieved by defending it from the best objections that have been brought to light, thereby emphasizing γ’s prima facie plausibility. (shrink)

To the question whether Hume believed in mind-independent physical objects (or as he would put it, bodies), the answer is Yes and No. It is Yes when Hume writes “We may well ask, What causes induce us to believe in the existence of body? but ’tis in vain to ask, Whether there be body or not? That is a point, which we must take for granted in all our reasonings.” However the answer is No after inquiring into the causes of (...) that belief, when he writes, “What then can we look for from this confusion of groundless and extraordinary opinions but error and falsehood? And how can we justify to ourselves any belief we repose in them?” My view is that Hume’s Yes and No answers can best be accounted for by seeing him as a Pyrrhonian skeptic in the tradition of Sextus Empiricus. This interpretation, while finding considerable truth in the various positions canvassed, is closest to those of Norton, Fogelin, and especially Popkin. (shrink)

One of the advantages of my account in the essay “Instantiation as Partial Identity” was capturing the contingency of instantiation—something David Armstrong gave up in his experiment with a similar view. What made the contingency possible for me was my own non-standard account of identity, complete with the apparatus of counts and aspects. The need remains to lift some obscurity from the account in order to display its virtues to greater advantage. To that end, I propose to respond to those (...) who have grappled with it in print. There are various criticisms by commentators: that it is rendered absurd by the transitivity of identity, that it makes instantiation necessary instead of contingent, that it is unclear what counts are, that aspects are simply tropes, that my view does not capture multiple location, that I make an unclear reference to a theory of composition as identity, that the account suffers from problems with polyadicity, and that it is not a realist account of universals after all. I give responses to these objections. (shrink)

Hume's Treatise arguments concerning space, time, and geometry, especially ones involving his denial of infinite divisibility; have suffered harsh criticism. I show that in the section "Of the ideas of space and time," Hume gives important characterizations of his skeptical approach, in some respects Pyrrhonian, that will be developed in the rest of the Treatise. When that approach is better understood, the force of Hume's arguments can be appreciated, and the influential criticisms of them can be seen to miss the (...) mark. (shrink)

ABSTRACT Whether explicitly or implicitly, Kant's critical project weighs heavily upon Merleau-Ponty's Phenomenology of Perception. This article argues that we can understand Merleau-Ponty's text as a phenomenological rewriting of the Critique of Pure Reason from within the paradoxical structures of lived experience, effectively merging Kant's Transcendental Aesthetic and Transcendental Analytic. Although he was influenced by Husserl's and Heidegger's interpretations of Kant's first version of the Transcendental Deduction, Merleau-Ponty develops a unique position between Kant, Husserl, and Heidegger via an embodied and (...) lived synthesis that collapses Kant's distinction between sensibility and the understanding, and that makes sense of temporality and subjectivity as a paradoxical trajectory. (shrink)